Haar moeder reageerde nauwelijks op de begroeting. Ze richtte slechts haar hoofd iets op, een doffe blik in haar ogen. Haar gezicht was opgeblazen, alsof ze vocht vast hield. De huid dik, bleek en zacht – als gerezen deeg.
‘Hoe voel je je?’ Ze ging naast haar moeder zitten en omsloot de magere hand met haar eigen warme handen. De knokige vingers waren verdikt bij de gewrichten, de aders vormden blauwe koorden onder de perkamenten huid.
Haar moeder sloeg mismoedig haar ogen neer. Ze antwoordde niet maar slaakte slechts een zucht en maakte een minuscuul gebaar met haar hoofd. Ze was het stadium van frustratie, opstandigheid en verdriet voorbij. Haar moeder zat te wachten op de dood.
‘Liever vandaag nog dan morgen,' grapte ze als ze de moed had. Maar het was alles behalve een grap. Ze was niet ziek of terminaal, gelukkig – of juist niet? Haar moeder was levensmoe. Omstanders begrepen er niks van: ze heeft jou, haar kleinkinderen, ze is helder van geest... wat wil een mens nog meer?
Veel, haar moeder wilde nog veel meer. Weg met de pijn, de ongemakken, de gêne en het verraad van een lichaam dat langzaam uiteen valt. Ze wilde energie voor actie, moed voor inspanning en lust voor een beetje leven. Maar het vuur in haar hart was gedoofd, haar enthousiasme weggesijpeld en opgedroogd – net als haar levenssappen. Inwendig was haar moeder al gestorven.
De discussie over het recht op hulp bij zelfdoding was die week in alle hevigheid losgebarsten. Ze moest er niet aan denken om haar moeder te verliezen, maar hoe zelfzuchtig was dat? Kon je dit nog een menswaardig leven noemen? Wat ís kwaliteit van leven op deze leeftijd, wat is humáán? Ze had er slapeloze nachten van – en haar moeder ook. De verpleeghuisarts wilde geen actie ondernemen, maar levensbeëindiging was de enige actie waar haar moeder nog warm voor liep.
‘Heb je nog wat gehoord van dokter V.?’
‘Nee mam…’ Ze kuste de koude, broze hand en legde deze behoedzaam tegen haar wang.
Haar moeder boog iets opzij totdat hun hoofden elkaar raaketen. ‘Het komt goed, schat.’
‘I know’.
© Monique
Hordijk 13-04-2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten