Bitterzoet – mijn innerlijke familie

Ik schaam me: veel, vaak en diep. Soms schaam ik me zelfs zo diep, dat ik me schaam dat ik me schaam… Mijn schaamte is goed weggestopt en afgedekt. Niemand die het ziet – daar zorg ik wel voor. Deze schaamte hoort bij onzekerheid en samen vormen ze een prachtig paar. Ze hebben zich voortgeplant en dat heeft een krachtig nageslacht opgeleverd: angst en schuld. Deze happy family leeft al jaren volkomen onbezorgd in mij – de zorgen zijn immers voor mij. 

Depressie is aanverwant, maar dit familielid woont gelukkig ver weg. Hij laat wel bij elk bezoek een spoor van verdriet na. Verdriet klampt zich dan bij zijn vertrek aan mij vast en samen met plichtsbesef – die me altijd bijstaat – zorg ik dan voor haar. Verdriet heeft trouwens een behoorlijke rugzak: neerslachtigheid, vermoeidheid, lusteloosheid. Ik neem die last zonder mopperen van haar over. Want schaamte zegt dat ik niet op mag geven en schuld is het daar mee eens. Ik kan er trouwens toch niets aan veranderen, want onzekerheid is spaans benauwd voor verandering – dat komt vooral door angst.  

Gelukkig ben ik goed bevriend met humor en zij zorgt dat alles draaglijk blijft. Samen met zelfspot lachen we wat af – ondanks de tranen van verdriet. Geheim is een waar bondgenoot en door hem voel ik me sterk. Geheim zorgt ervoor dat niemand mijn angst, schaamte en onzekerheid ziet, en dat is goed…  

© Monique Hordijk 09-05-2017

Terug zoals ik ben gekomen

Ik ben verslaafd aan Engeland: het landschap, de taal, de mensen, de atmosfeer, scones en Pimm’s… Zelfs boodschappen doen bij de Tesco maakt me al blij! Als tiener ging ik met mijn ouders op vakantie in het Lake District, Wiltshire en Devon en later doorkruiste ik met mijn zus de hele UK met een Brit Rail Pass. Het heeft dertig jaar geduurd voor ik terugkeerde naar dit geweldige land en ondanks mijn hoge verwachtingen was het precies zoals ik verwachtte – ik was weer thuis.

Tijdens mijn laatste tripje naar de Cotswolds zag ik een documentaire over natural burials. Op een prachtige glooiende heuvel die uitkijkt over een schitterende vallei, lagen mensen begraven in een volkomen natuurlijk uitziende omgeving. De ondiepe graven vormden kleine heuveltje begroeid met gras, bloemen en onkruid zoals dat daar van nature hoort. Er stonden geen grafstenen, geen afgepaste percelen, geen kaarsrechte paden…

De Engelsen passen deze natuurlijke vorm van begraven al heel lang toe en de methode is afgekeken uit het verleden. Begraven worden zoals je gekomen bent, zonder opsmuk, gelegen op een eenvoudige draagbaar, gewikkeld in een doek van wol of katoen, in een eenvoudige draagkist van riet of wilgentenen. De gedacht van de natural burial is inmiddels overgenomen door de groene beweging: duurzaam, ecologisch, verantwoord. Wat mij enorm aansprak was de absoluut hemelse plek. Niet alleen de natuur, rust en stilte, maar vooral het feit dat dit dé spot is waar ik wil zijn: nu, altijd, later. 

Het idee dat dit daadwerkelijk zou kunnen, greep me en liet me niet meer los: ten ruste worden gelegd op de plek waar ik thuis hoor. Ik fantaseerde over een ceremonie in de open lucht, mijn dierbaren in een kring om me heen, misschien met een kampvuur, wat mooie uitspraken en een groot veldboeket op mijn rieten kist – met veel klaprozen. Weg met die benauwde aula’s, muziekfragmenten en holle frasen… Maar helaas, de keiharde werkelijkheid verstoort mijn prachtige droom. In Nederland hebben we een massa aan wet- en regelgeving omtrent overlijden en alleen al de regels voor het vervoer naar het buitenland staan haaks op de spelregels van een natural burial in de UK.

In Nederland zijn er weliswaar een paar natuurlijke begraafplaatsen, maar alleen een ondiep graf met uitsluitend natuurlijke materialen vormt niet bij voorbaat een natuurlijke begrafenis. Zeker niet als op de achtergrond de snelweg voort raast... 

© Monique Hordijk 02-08-2016

God vergeef me

Ik heb echt niks heb met religie. Niet als leer of als kerk, niets met god, bidden, geloven... niks. Hooguit irritatie, dat alles uit naam van het geloof geoorloofd is. Alle conflicten sinds het begin van de mensheid hebben hun oorsprong in religie. Wat maakt het uit welke god de ware is, de beste? Religie is slechts een houvast om een beetje fatsoenlijk te leven. Je doet je best, helpt een ander en vergeeft elkaar. Die 10 geboden daar is niks mis mee, evenmin met de 5 zuilen of de 3 pijlers. Prima zelfs, ze geven aan dat je onderscheidt maakt tussen goed en kwaad en ze bevorderen sociaal gedrag. Verder is door de overheid alles netjes geregeld via wetten, regels en afspraken. Zo goed zelfs dat het soms meer op betutteling lijkt – maar dat is een andere discussie.

Nog even over God, met een hoofdletter dit keer. Vergeving staat hoog in zijn vaandel, zo hoog dat de katholieke kerk het tot een kunst heeft verheven. Je gaat biechten, doet wat gebedjes en alles is weer goed – lekker makkelijk. Maar als God zo vergevingsgezind is, waarom strafte hij Eva dan na die ongelukkig hap uit die appel? Ik wed dat als Adam als eerste een hap had genomen, God hem op de schouder had getikt en gezegd: 'Hé makker, we hadden een afspraak. Ik ben niet blij maar ik geef je nog een kans.' Eva niet, die werd gelijk het paradijs uitgeknikkerd en ze trok Adam mee in haar val. En daar is al het gezeur mee begonnen: al die vaders, met al die heetgebakerde zonen, dat gedoe over wie uitverkoren is en wie recht heeft op welk stuk land... Het gevolg is een eeuwenlange strijd tussen de volkeren, pure haat, moord en doodslag. En dan heb ik het niet eens over de stigmatisering van vrouwen: ze zijn zwak, onbetrouwbaar en verleiden tot kwaad. Nee, dat plaatje rijmt voor mijn gevoel niet met vergevingsgezind. Maar goed, de bijbel is slechts een verzameling van eeuwenoude mondelinge overleveringen, die bij elke vertaling een andere lading heeft kregen. Met een beetje verstand weet je hoe je de inhoud van zo'n boek met hanteren.

Nee, religie zegt me niks. Ik zou hooguit iets zien in de vier edele waarheden van het boeddhisme. En wat me ook aanspreekt is mindfulness, yoga en lichte meditatie. Bij mindfulness oefen je allereerst het 'negeren' van je constante gedachtestroom. Daarnaast oefen je je in een aantal aandachtspunten zoals niet oordelen, niet streven, geduld, acceptatie, vertrouwen, etc.

In feite komen alle adviezen op hetzelfde neer – zowel religieus als niet-religieus: maak onderscheid tussen goed en kwaad, heb lief en wees een beetje tolerant.

© Monique Hordijk 08-02-2016

Alles voor je kind

Gisteren viel mijn oog in de televisiegids op het nieuwe VPRO programma ‘Alles voor je kind’. Ik las het snel door en was gelijk geïrriteerd... en verdrietig. Hoe ver ga je voor je kind, is de vraag. Heel ver! Maar waarom een programma maken over succesvolle kids en de ‘belasting’ daarvan. Ouders die hun baan opgeven, gaan verhuizen of zelfs emigreren, alles om hun getalenteerde kind ‘het beste te geven’...

Ik heb een ook bijzondere dochter waarvoor ik heb geknokt om haar te geven wat ze nodig heeft: de juiste begeleiding, de juiste zorg, de juiste educatie en eindeloos veel liefde, geduld en vertrouwen. Dit is ten koste gegaan van mezelf, mijn werk en carrière, mijn relaties, mijn gezondheid… alles. Inmiddels is de storm geluwd en heeft de enorme ‘belasting’ geleid tot een gewenste, zeer positieve situatie.

‘Waarom zou je in godsnaam zo ver gaan’, vroeg een vriendin laatst, die ons pas na deze zware jaren heeft leren kennen. ‘Omdat je je kind niet opgeeft! Je geeft je kind NIET op…’, gooide ik er geëmotioneerd uit. Pas toen besefte ik hoe diep ik was gegaan om mijn dochter te geven wat goed voor haar was – essentieel. Gelukkig kan ik nu voldaan en met overtuiging zeggen, dat ik het niet anders had willen of kunnen doen en dat het resultaat elke dag een vette beloning is.

Een programma over ‘alles voor je kind’ zou wat mij betreft een heel andere invulling krijgen... maar dat is vast niet commercieel genoeg. 

© Monique Hordijk 27-08-2015

Examenpaniek en toets-stress

Ergens is er iets fundamenteels fout gegaan in mijn vroege jeugd. School-gaan was als kind een martelgang. Ik weet niet beter of ik had na elke vakantie buikpijn als ik weer naar school moest. Op zondagavond klampte ik me vast aan het laatste stukje appeltaart of cake dat mijn moeder elke weekend bakte. Maar ja, daarna kwam dan onvermijdelijk die maandag...
In de eerste kleuterklas had ik een juf die mij veel ouder en slimmer schatte dan mijn vier jaar. Zij vond dat ik makkelijk een bepaalde puzzel van de Fabeltjeskrant kon maken. Zo’n tig-stukjes ellende ding waarvan de helft zich in de donkere aarde afspeelde met Momfer de Mol. Dat kon ik dus niet en ik ben letterlijk ziek geweest van ellende – want het moest van de juf. Mijn moeder heeft deze angst voor de puzzel en de juf met veel geduld uit me losgepeuterd. De lieverd spoedde zich naar de speelgoedwinkel en kocht de bewuste puzzel om thuis te oefenen.

Of het daar al fout is gegaan weet ik niet, maar proefwerken waren op de lagere school altijd buikpijnkwekers. Later op de HAVO werd dit minder, maar een lichte mate van faalangst is altijd blijven hangen – ook nu nog. Zodra er een toets, proefwerk of SO op de agenda van mijn kinderen verschijnt, trekt mijn maag ongewild een beetje samen en schiet ik gelijk in de controle-modus. Drie vragen dringen zich dan onvermijdelijke aan me op: wat moet er geleerd worden, wat hebben ‘we’ al in de vingers en wat moet nog stevig geoefend worden?
Misschien ben ik een overbezorgde moeder, een bemoeizuchtige bitch of gewoon een control freak? Misschien alle drie... Maar ik heb twee kids met een leerstoornis en ieder heeft zo zijn eigen begeleiding nodig om tot leren te komen. Door schade en schande weet ik als geen ander op welke knopjes ik bij hen moet drukken om leerstof te laten landen én vast te houden. Daar kan geen huiswerkbegeleiding tegen op. Aan de andere kant is het niet normaal dat ik met een knoop in mijn buik en zwetende handjes naast mijn zoon zit bij een wiskundeopgave. Ik ben bijna in tranen als ik zie hoe hij Q = -2 P3 even snel oplost. Yes, hij snapt het – ik dus niet...

Opgelucht maar beschaamd besef ik dat deze diepgewortelde angst wel heel bizar is. En dan bedoel ik niet die puzzelpaniek van toen of mijn onvermogen om wiskunde te begrijpen. Het gaat om dat algemene paniekgevoel bij schoolaangelegenheden. Waar komt toch die eeuwige drang vandaan om goed te presteren, goed te doen, doen wat hoort, wat die ander kan...? Die angst om fouten te maken, een onvoldoende te halen, te falen? Geen idee, maar het verklaart in ieder geval wel mijn plankenkoorts voor de proefwerkweek van mijn kids!

PS: Inmiddels heb ik de Fabeltjeskrant symbolisch opgezegd en me met de laatste toetsweek nauwelijks bemoeid. Resultaat: een relaxte moeder, tevreden kids en mooie cijfers!

© Monique Hordijk 09-07-2015

Ontzuren, ontgiften of intervallen?

Om mijn bijna 50+ vet wat te laten slinken ben ik een paar weken geleden begonnen met ‘verstandig eten’. Meer groente en vezels, minder vlees en aanzienlijk minder wijn.
Ik zie resultaat en ik voel dat mijn vet slinkt, maar de weegschaal durf ik nog niet aan. Om een tandje bij te zetten, wilde ik ook nog even ontgiften – of detoxen zoals de Amerikanen zo mooi zeggen. Op zoek naar detoxmiddelen stuitte ik op een nieuw fenomeen: ontzuren. Kennelijk neemt je zuurgraad toe naarmate je ouder wordt en dit zou verantwoordelijk zijn voor een reeks kwaaltjes en klachten. Ook fibromyalgie behoorde tot dit lijstje en hoewel ik mijn geworstel met deze aandoening voor iedereen verborgen houd, won mijn nieuwsgierigheid het van schaamte. What if...?
Met een duur pak pillen kwam ik thuis en hoe meer ik las over ontzuren, hoe stelliger ik erin ging geloven. Na vijf dagen was mijn huid zichtbaar glad en stralend; ik voelde me goed! Een week later trof ik een natuurgeneeskundige bij De Tuinen die zei dat detoxen eigenlijk slecht is. Ontzuren is prima, maar ontgiften is alleen noodzakelijk na een periode van herstel met veel medicatie, of na een operatie met anesthesie bijvoorbeeld. Ze liet zich ontvallen dat zij in haar praktijk veel werkt met groene leem als krachtig middel om afvalstoffen af te drijven.
Groene leem, dus… In de paardenwereld is dit een probaat middel bij kneuzingen en het werkt als een soort trekzalf bij ontstekingen. Op sommige websites las ik dat je het zelfs kan drinken, met een prima inwendig ontgiftend effect. Oké, dacht ik, dan ook maar aan de groene kleidrank.
Ik heb het twee weken volgehouden. Ik voelde me onbegrijpelijk moe, werd jankerig en bemerkte geen positief verschil. Mijn endeldarm veranderde in een baksteenfabriek en ik poepte prachtige gelijkmatige kinderkopjes. Dit kon toch niet goed zijn?
Ik ben nu drie weken verder en ik heb alle rotzooi aan de kant gegooid. Terug naar de adviezen van het Voedingscentrum en sporten. Sporten is goed maar zweten nog beter – daar verlies je ook afvalstoffen mee. Om mijn sukkeldrafje wat te boosten, trek ik nu in mijn looprondje 8 x een sprint op topspeed. Daarna mag ik verder dribbelen in mijn oude drafje. Dat is maar goed ook want aan het eind van zo’n sprint struikel ik zo wat over mijn eigen voeten en daarna loop ik te hijgen als een postpaard. Nou ja, als ik door mijn hoeven ga, heb ik nog voldoende groene leem in huis!

© Monique Hordijk 11-05-2015

Gespot: dikke trol met vetrol

Een week of wat geleden zat ik op de rand van mijn bed en schrok me te pletter. In de manshoge spiegel van mijn kledingkast zag ik de weerspiegeling van een dikke trol. Mijn buik bolde als een ballon op onder mijn slaapshirt, mijn zware boezem hing troosteloos naar beneden en mijn benen leken op verse worsten.
Waar was het fout gegaan? Ik kwam elke dag buiten om een half uur gezond te bewegen – afwisselend fietsen of hardlopen. Ik pijnigde iedere avond mijn buikspieren met 200 crunches, ik telde trouw elke calorie die mijn lippen passeerde en ik was altijd heel streng met koek/snoep/gebak.
Maar de spiegel dacht daar anders over en liet een te vet lijf zien. Mijn buik zat me voor het eerst sinds mijn zwangerschappen letterlijk in de weg...
Tijd voor een drastische verandering. Ik zocht de website van Modifast erbij en zat al bijna op de fiets naar het Kruidvat voor een paar ‘heerlijke’ shakes en repen, toen mijn oog op een detail viel. 'In week twee mag je een stukje fruit of rauwkost (jippie) en in week drie mag je weer lichte maaltijden nuttigen'… laat zien!
Tot mijn verbazing kwam mijn normale eetlijstje in beeld toen ik doorklikte naar een van de voorbeeldmenu’s. Sterker, van Modifast mocht ik meer eten dan ik nu deed – dat werkt natuurlijk averechts…
Ontmoedigd zocht ik verder op ‘afvallen’ en kwam bij het Voedingscentrum uit. Ook zij gaven een voorbeeldmenu en het kwartje viel: je moet van alle voedingsstoffen genoeg innemen om in balans te zijn. Eerst tekorten aanvullen en dan ga je afvallen… geloof het zelf!
Maar misschien hadden ze toch gelijk, de deskundigen. Ik had in de loop der jaren zo mijn eigen ‘dieet’ samengesteld en at altijd hetzelfde eenzijdige riedeltje. Een half bakje yoghurt voor het ontbijt, hongeren tot mijn eerste bak koffie, knarsetanden tot de lunch van twee karige boterhammen en dan maar hopen dat ik om 4 uur geen vreetbui kreeg. Om me daarvoor te belonen begon ik tijdens het koken al vast aan een glaasje wijn, bij mijn eten schonk ik dat bij en na afloop nog even een kontje toe… Al met al draaide ik er aardig wat flessen Cabernet Sauvignon door en die kwam ik in de lijstjes van Modifast en Voedingscentrum niet tegen...

Ik heb diezelfde dag nog mijn eetpatroon drastisch omgegooid. Ik start nu ’s morgens braaf met een verantwoord ontbijt, tijdens de lunch knaag ik me door een berg rauwkost heen en ’s avonds neem ik veel groente en weinig vlees. Oh ja, ik heb mijn 350 cc wijnglas ingeruild voor een portglaasje en uiteraard blijf ik sporten.
En wonder oh wonder, na 5 weken begint het vet te slinken. Mijn gezicht, hals en boezem zijn niet meer zo opgeblazen, het vet op mijn rug en armen is weg en mijn benen steken weer royaal in mijn vertrouwde jeans. Nu die buik nog…

© Monique Hordijk 23-04-2015