Ik zie resultaat en ik voel dat mijn vet slinkt, maar de weegschaal durf ik nog niet aan. Om een tandje bij te zetten, wilde ik ook nog even ontgiften – of detoxen zoals de Amerikanen zo mooi zeggen. Op zoek naar detoxmiddelen stuitte ik op een nieuw fenomeen: ontzuren. Kennelijk neemt je zuurgraad toe naarmate je ouder wordt en dit zou verantwoordelijk zijn voor een reeks kwaaltjes en klachten. Ook fibromyalgie behoorde tot dit lijstje en hoewel ik mijn geworstel met deze aandoening voor iedereen verborgen houd, won mijn nieuwsgierigheid het van schaamte. What if...?
Met een duur pak pillen kwam ik thuis en hoe meer ik las over ontzuren, hoe stelliger ik erin ging geloven. Na vijf dagen was mijn huid zichtbaar glad en stralend; ik voelde me goed! Een week later trof ik een natuurgeneeskundige bij De Tuinen die zei dat detoxen eigenlijk slecht is. Ontzuren is prima, maar ontgiften is alleen noodzakelijk na een periode van herstel met veel medicatie, of na een operatie met anesthesie bijvoorbeeld. Ze liet zich ontvallen dat zij in haar praktijk veel werkt met groene leem als krachtig middel om afvalstoffen af te drijven.
Groene leem, dus… In de paardenwereld is dit een probaat middel bij kneuzingen en het werkt als een soort trekzalf bij ontstekingen. Op sommige websites las ik dat je het zelfs kan drinken, met een prima inwendig ontgiftend effect. Oké, dacht ik, dan ook maar aan de groene kleidrank.
Ik heb het twee weken volgehouden. Ik voelde me onbegrijpelijk moe, werd jankerig en bemerkte geen positief verschil. Mijn endeldarm veranderde in een baksteenfabriek en ik poepte prachtige gelijkmatige kinderkopjes. Dit kon toch niet goed zijn?
Ik ben nu drie weken verder en ik heb alle rotzooi aan de kant gegooid. Terug naar de adviezen van het Voedingscentrum en sporten. Sporten is goed maar zweten nog beter – daar verlies je ook afvalstoffen mee. Om mijn sukkeldrafje wat te boosten, trek ik nu in mijn looprondje 8 x een sprint op topspeed. Daarna mag ik verder dribbelen in mijn oude drafje. Dat is maar goed ook want aan het eind van zo’n sprint struikel ik zo wat over mijn eigen voeten en daarna loop ik te hijgen als een postpaard. Nou ja, als ik door mijn hoeven ga, heb ik nog voldoende groene leem in huis!
© Monique Hordijk 11-05-2015
