tag:blogger.com,1999:blog-86913140546356305192024-02-08T07:39:45.070-08:00Madness - to keep me saneAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.comBlogger9125tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-70001834974754069602017-05-09T08:43:00.000-07:002017-05-10T02:26:58.651-07:00<div class="MsoNormal">
<h2>
<b><span style="color: #6aa84f;">Bitterzoet – mijn
innerlijke familie</span></b></h2>
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik schaam me: veel, vaak en diep. Soms schaam ik me zelfs zo
diep, dat ik me schaam dat ik me schaam… Mijn schaamte is goed weggestopt en
afgedekt. Niemand die het ziet – daar zorg ik wel voor. Deze schaamte hoort bij
onzekerheid en samen vormen ze een prachtig paar. Ze hebben zich voortgeplant
en dat heeft een krachtig nageslacht opgeleverd: angst en schuld. Deze happy
family leeft al jaren volkomen onbezorgd in mij – de zorgen zijn immers voor mij. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Depressie is aanverwant, maar dit familielid woont gelukkig ver
weg. Hij laat wel bij elk bezoek een spoor van verdriet na. Verdriet klampt
zich dan bij zijn vertrek aan mij vast en samen met plichtsbesef – die me
altijd bijstaat – zorg ik dan voor haar. Verdriet heeft trouwens een
behoorlijke rugzak: neerslachtigheid, vermoeidheid, lusteloosheid. Ik neem die
last zonder mopperen van haar over. Want schaamte zegt dat ik niet op mag geven
en schuld is het daar mee eens. Ik kan er trouwens toch niets aan veranderen,
want onzekerheid is spaans benauwd voor verandering – dat komt vooral door
angst. <o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Gelukkig ben ik goed bevriend met humor en zij zorgt dat
alles draaglijk blijft. Samen met zelfspot lachen we wat af – ondanks de tranen
van verdriet. Geheim is een waar bondgenoot en door hem voel ik me sterk. Geheim
zorgt ervoor dat niemand mijn angst, schaamte en onzekerheid ziet, en dat is
goed… <o:p></o:p><br />
<br />
<span style="background-color: #fcffee; color: #222222;">© Monique Hordijk 09-05-2017</span><br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-55709894641447700202016-08-02T00:02:00.000-07:002017-05-10T02:28:22.305-07:00<div class="MsoNormalCxSpFirst">
<h2>
<b><span style="color: #93c47d;">Terug zoals
ik ben gekomen</span></b></h2>
</div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<br /></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Ik ben verslaafd aan Engeland: het landschap, de
taal, de mensen, de atmosfeer, scones en Pimm’s… Zelfs boodschappen doen bij de
Tesco maakt me al blij! Als tiener ging ik met mijn ouders op vakantie in het
Lake District, Wiltshire en Devon en later doorkruiste ik met mijn zus de hele
UK met een Brit Rail Pass. Het heeft dertig jaar geduurd voor ik terugkeerde
naar dit geweldige land en ondanks mijn hoge verwachtingen was het precies
zoals ik verwachtte – ik was weer thuis. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<br /></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Tijdens mijn laatste tripje naar de Cotswolds zag
ik een documentaire over natural burials. Op een prachtige glooiende heuvel die
uitkijkt over een schitterende vallei, lagen mensen begraven in een volkomen
natuurlijk uitziende omgeving. De ondiepe graven vormden kleine heuveltje begroeid
met gras, bloemen en onkruid zoals dat daar van nature hoort. Er stonden geen
grafstenen, geen afgepaste percelen, geen kaarsrechte paden… <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
De Engelsen passen deze natuurlijke vorm van
begraven al heel lang toe en de methode is afgekeken uit het verleden. Begraven
worden zoals je gekomen bent, zonder opsmuk, gelegen op een eenvoudige
draagbaar, gewikkeld in een doek van wol of katoen, in een eenvoudige draagkist
van riet of wilgentenen. De gedacht van de natural burial is inmiddels
overgenomen door de groene beweging: duurzaam, ecologisch, verantwoord. Wat mij
enorm aansprak was de absoluut hemelse plek. Niet alleen de natuur, rust en
stilte, maar vooral het feit dat dit dé spot is waar ik wil zijn: nu, altijd,
later. <o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormalCxSpMiddle" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Het idee dat dit daadwerkelijk zou kunnen, greep
me en liet me niet meer los: ten ruste worden gelegd op de plek waar ik thuis
hoor. Ik fantaseerde over een ceremonie in de open lucht, mijn dierbaren in een
kring om me heen, misschien met een kampvuur, wat mooie uitspraken en een groot
veldboeket op mijn rieten kist – met veel klaprozen. Weg met die benauwde
aula’s, muziekfragmenten en holle frasen… Maar helaas, de keiharde
werkelijkheid verstoort mijn prachtige droom. In Nederland hebben we een massa
aan wet- en regelgeving omtrent overlijden en alleen al de regels voor het
vervoer naar het buitenland staan haaks op de spelregels van een natural burial
in de UK.</div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<br /></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
In Nederland zijn er weliswaar een paar
natuurlijke begraafplaatsen, maar alleen een ondiep graf met uitsluitend natuurlijke
materialen vormt niet bij voorbaat een natuurlijke begrafenis. Zeker niet als op de achtergrond de snelweg voort raast... </div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<span style="background: #fcffee; color: #222222;">© Monique Hordijk 02-08-2016</span><o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-91864978844473820142016-02-08T03:48:00.001-08:002017-05-10T02:28:30.906-07:00<h2>
<b><span style="color: #93c47d;">God vergeef me</span></b></h2>
<b><br /></b>
Ik heb echt niks heb met religie. Niet als leer of als kerk, niets met god, bidden, geloven... niks. Hooguit irritatie, dat alles uit naam van het geloof geoorloofd is. Alle conflicten sinds het begin van de mensheid hebben hun oorsprong in religie. Wat maakt het uit welke god de ware is, de beste? Religie is slechts een houvast om een beetje fatsoenlijk te leven. Je doet je best, helpt een ander en vergeeft elkaar. Die 10 geboden daar is niks mis mee, evenmin met de 5 zuilen of de 3 pijlers. Prima zelfs, ze geven aan dat je onderscheidt maakt tussen goed en kwaad en ze bevorderen sociaal gedrag. Verder is door de overheid alles netjes geregeld via wetten, regels en afspraken. Zo goed zelfs dat het soms meer op betutteling lijkt <span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 10pt;">–</span> maar dat is een andere discussie.<br />
<br />
Nog even over God, met een hoofdletter dit keer. Vergeving staat hoog in zijn vaandel, zo hoog dat de katholieke kerk het tot een kunst heeft verheven. Je gaat biechten, doet wat gebedjes en alles is weer goed <span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 10pt;">–</span> lekker makkelijk. Maar als God zo vergevingsgezind is, waarom strafte hij Eva dan na die ongelukkig hap uit die appel? Ik wed dat als Adam als eerste een hap had genomen, God hem op de schouder had getikt en gezegd: 'Hé makker, we hadden een afspraak. Ik ben niet blij maar ik geef je nog een kans.' Eva niet, die werd gelijk het paradijs uitgeknikkerd en ze trok Adam mee in haar val. En daar is al het gezeur mee begonnen: al die vaders, met al die heetgebakerde zonen, dat gedoe over wie uitverkoren is en wie recht heeft op welk stuk land... Het gevolg is een eeuwenlange strijd tussen de volkeren, pure haat, moord en doodslag. En dan heb ik het niet eens over de stigmatisering van vrouwen: ze zijn zwak, onbetrouwbaar en verleiden tot kwaad. Nee, dat plaatje rijmt voor mijn gevoel niet met vergevingsgezind. Maar goed, de bijbel is slechts een verzameling van eeuwenoude mondelinge overleveringen, die bij elke vertaling een andere lading heeft kregen. Met een beetje verstand weet je hoe je de inhoud van zo'n boek met hanteren.<br />
<br />
Nee, religie zegt me niks. Ik zou hooguit iets zien in de vier edele waarheden van het boeddhisme. En wat me ook aanspreekt is mindfulness, yoga en lichte meditatie. Bij mindfulness oefen je allereerst het 'negeren' van je constante gedachtestroom. Daarnaast oefen je je in een aantal aandachtspunten zoals niet oordelen, niet streven, geduld, acceptatie, vertrouwen, etc.<br />
<br />
In feite komen alle adviezen op hetzelfde neer <span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 10pt;">–</span> zowel religieus als niet-religieus: maak onderscheid tussen goed en kwaad, heb lief en wees een beetje tolerant. <br />
<br />
<span style="background-color: #fcffee; color: #222222; font-family: "verdana" , "geneva" , sans-serif; font-size: 15.4px; line-height: 17.9667px;">© Monique Hordijk 08-02-2016</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-44888579187345035282015-08-27T00:58:00.001-07:002017-05-10T02:28:44.550-07:00<h2>
<b><span style="color: #6aa84f;">Alles voor je kind</span></b></h2>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f;"><br /></span></b></div>
Gisteren viel mijn oog in de televisiegids op het nieuwe VPRO programma ‘Alles voor je kind’. Ik las het snel door en was gelijk geïrriteerd... en verdrietig.
Hoe ver ga je voor je kind, is de vraag. Heel ver! Maar waarom een programma
maken over succesvolle kids en de ‘belasting’ daarvan. Ouders die hun baan opgeven, gaan verhuizen of zelfs emigreren, alles om hun getalenteerde kind ‘het beste te geven’...<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik heb een ook bijzondere
dochter waarvoor ik heb geknokt om haar te geven wat ze nodig heeft: de juiste
begeleiding, de juiste zorg, de juiste educatie en eindeloos veel liefde,
geduld en vertrouwen. Dit is ten koste gegaan van mezelf, mijn werk en
carrière, mijn relaties, mijn gezondheid… alles. Inmiddels is de storm geluwd en
heeft de enorme ‘belasting’ geleid tot een gewenste, zeer positieve situatie. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
‘Waarom zou je in godsnaam zo ver gaan’, vroeg een vriendin
laatst, die ons pas na deze zware jaren heeft leren kennen. ‘Omdat je je kind
niet opgeeft! Je geeft je kind NIET op…’, gooide ik er geëmotioneerd uit. Pas
toen besefte ik hoe diep ik was gegaan om mijn dochter te geven wat goed voor
haar was – essentieel. Gelukkig kan ik nu voldaan en met overtuiging zeggen, dat ik het niet
anders had willen of kunnen doen en dat het resultaat elke dag een vette
beloning is.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een programma over ‘alles voor je kind’ zou wat mij betreft een heel
andere invulling krijgen... maar dat is vast niet commercieel genoeg. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
© Monique Hordijk 27-08-2015</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-13682328534786976942015-07-09T07:48:00.000-07:002017-05-10T02:26:00.937-07:00<h2>
<b><span style="color: #93c47d;">Examenpaniek en toets-stress</span></b></h2>
<br />
Ergens is er iets fundamenteels fout gegaan in mijn vroege jeugd. School-gaan was als kind een martelgang. Ik weet niet beter of ik had na elke vakantie buikpijn als ik weer naar school moest. Op zondagavond klampte ik me vast aan het laatste stukje appeltaart of cake dat mijn moeder elke weekend bakte. Maar ja, daarna kwam dan onvermijdelijk die maandag... <br />
In de eerste kleuterklas had ik een juf die mij veel ouder en slimmer schatte dan mijn vier jaar. Zij vond dat ik makkelijk een bepaalde puzzel van de Fabeltjeskrant kon maken. Zo’n tig-stukjes ellende ding waarvan de helft zich in de donkere aarde afspeelde met Momfer de Mol. Dat kon ik dus niet en ik ben letterlijk ziek geweest van ellende – want het <i>moest</i> van de juf. Mijn moeder heeft deze angst voor de puzzel en de juf met veel geduld uit me losgepeuterd. De lieverd spoedde zich naar de speelgoedwinkel en kocht de bewuste puzzel om thuis te oefenen.<br />
<br />
Of het daar al fout is gegaan weet ik niet, maar proefwerken waren op de lagere school altijd buikpijnkwekers. Later op de HAVO werd dit minder, maar een lichte mate van faalangst is altijd blijven hangen – ook nu nog. Zodra er een toets, proefwerk of SO op de agenda van mijn kinderen verschijnt, trekt mijn maag ongewild een beetje samen en schiet ik gelijk in de controle-modus. Drie vragen dringen zich dan onvermijdelijke aan me op: wat moet er geleerd worden, wat hebben ‘we’ al in de vingers en wat moet nog stevig geoefend worden?<br />
Misschien ben ik een overbezorgde moeder, een bemoeizuchtige bitch of gewoon een control freak? Misschien alle drie... Maar ik heb twee kids met een leerstoornis en ieder heeft zo zijn eigen begeleiding nodig om tot leren te komen. Door schade en schande weet ik als geen ander op welke knopjes ik bij hen moet drukken om leerstof te laten landen én vast te houden. Daar kan geen huiswerkbegeleiding tegen op. Aan de andere kant is het niet normaal dat ik met een knoop in mijn buik en zwetende handjes naast mijn zoon zit bij een wiskundeopgave. Ik ben bijna in tranen als ik zie hoe hij Q = -2 P3 even snel oplost. Yes, hij snapt het – ik dus niet...<br />
<br />
Opgelucht maar beschaamd besef ik dat deze diepgewortelde angst wel heel bizar is. En dan bedoel ik niet die puzzelpaniek van toen of mijn onvermogen om wiskunde te begrijpen. Het gaat om dat algemene paniekgevoel bij schoolaangelegenheden. Waar komt toch die eeuwige drang vandaan om goed te presteren, goed te doen, doen wat hoort, wat die ander kan...? Die angst om fouten te maken, een onvoldoende te halen, te falen? Geen idee, maar het verklaart in ieder geval wel mijn plankenkoorts voor de proefwerkweek van mijn kids!<br />
<br />
PS: Inmiddels heb ik de Fabeltjeskrant symbolisch opgezegd en me met de laatste toetsweek nauwelijks bemoeid. Resultaat: een relaxte moeder, tevreden kids en mooie cijfers!<br />
<br />
© Monique Hordijk 09-07-2015Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-62972824218372737472015-05-11T04:25:00.002-07:002015-05-11T10:10:07.668-07:00Ontzuren, ontgiften of intervallen?Om mijn bijna 50+ vet wat te laten slinken ben ik een paar weken geleden begonnen met ‘verstandig eten’. Meer groente en vezels, minder vlees en aanzienlijk minder wijn.<br />
Ik zie resultaat en ik voel dat mijn vet slinkt, maar de weegschaal durf ik nog niet aan. Om een tandje bij te zetten, wilde ik ook nog even ontgiften – of detoxen zoals de Amerikanen zo mooi zeggen. Op zoek naar detoxmiddelen stuitte ik op een nieuw fenomeen: ontzuren. Kennelijk neemt je zuurgraad toe naarmate je ouder wordt en dit zou verantwoordelijk zijn voor een reeks kwaaltjes en klachten. Ook fibromyalgie behoorde tot dit lijstje en hoewel ik mijn geworstel met deze aandoening voor iedereen verborgen houd, won mijn nieuwsgierigheid het van schaamte. What if...?<br />
Met een duur pak pillen kwam ik thuis en hoe meer ik las over ontzuren, hoe stelliger ik erin ging geloven. Na vijf dagen was mijn huid zichtbaar glad en stralend; ik voelde me goed! Een week later trof ik een natuurgeneeskundige bij De Tuinen die zei dat detoxen eigenlijk slecht is. Ontzuren is prima, maar ontgiften is alleen noodzakelijk na een periode van herstel met veel medicatie, of na een operatie met anesthesie bijvoorbeeld. Ze liet zich ontvallen dat zij in haar praktijk veel werkt met groene leem als krachtig middel om afvalstoffen af te drijven.<br />
Groene leem, dus… In de paardenwereld is dit een probaat middel bij kneuzingen en het werkt als een soort trekzalf bij ontstekingen. Op sommige websites las ik dat je het zelfs kan drinken, met een prima inwendig ontgiftend effect. Oké, dacht ik, dan ook maar aan de groene kleidrank.<br />
Ik heb het twee weken volgehouden. Ik voelde me onbegrijpelijk moe, werd jankerig en bemerkte geen positief verschil. Mijn endeldarm veranderde in een baksteenfabriek en ik poepte prachtige gelijkmatige kinderkopjes. Dit kon toch niet goed zijn?<br />
Ik ben nu drie weken verder en ik heb alle rotzooi aan de kant gegooid. Terug naar de adviezen van het Voedingscentrum en sporten. Sporten is goed maar zweten nog beter – daar verlies je ook afvalstoffen mee. Om mijn sukkeldrafje wat te boosten, trek ik nu in mijn looprondje 8 x een sprint op topspeed. Daarna mag ik verder dribbelen in mijn oude drafje. Dat is maar goed ook want aan het eind van zo’n sprint struikel ik zo wat over mijn eigen voeten en daarna loop ik te hijgen als een postpaard. Nou ja, als ik door mijn hoeven ga, heb ik nog voldoende groene leem in huis!<br />
<div class="MsoNormalCxSpFirst" style="background-color: #fcffee; color: #222222; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15.3999996185303px; line-height: 21.5599994659424px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormalCxSpFirst" style="background-color: #fcffee; color: #222222; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15.3999996185303px; line-height: 21.5599994659424px;">
© Monique Hordijk 11-05-2015<o:p></o:p></div>
<div>
<br /></div>
<br />
<div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-1514232133250462692015-04-23T01:16:00.001-07:002015-04-25T04:17:28.481-07:00Gespot: dikke trol met vetrolEen week of wat geleden zat ik op de rand van mijn bed en schrok me te pletter. In de manshoge spiegel van mijn kledingkast zag ik de weerspiegeling van een dikke trol. Mijn buik bolde als een ballon op onder mijn slaapshirt, mijn zware boezem hing troosteloos naar beneden en mijn benen leken op verse worsten.<br />
Waar was het fout gegaan? Ik kwam elke dag buiten om een half uur gezond te bewegen – afwisselend fietsen of hardlopen. Ik pijnigde iedere avond mijn buikspieren met 200 crunches, ik telde trouw elke calorie die mijn lippen passeerde en ik was altijd heel streng met koek/snoep/gebak.<br />
Maar de spiegel dacht daar anders over en liet een te vet lijf zien. Mijn buik zat me voor het eerst sinds mijn zwangerschappen letterlijk in de weg... <br />
Tijd voor een drastische verandering. Ik zocht de website van Modifast erbij en zat al bijna op de fiets naar het Kruidvat voor een paar ‘heerlijke’ shakes en repen, toen mijn oog op een detail viel. 'In week twee mag je een stukje fruit of rauwkost (jippie) en in week drie mag je weer lichte maaltijden nuttigen'… laat zien!<br />
Tot mijn verbazing kwam mijn normale eetlijstje in beeld toen ik doorklikte naar een van de voorbeeldmenu’s. Sterker, van Modifast mocht ik meer eten dan ik nu deed – dat werkt natuurlijk averechts…<br />
Ontmoedigd zocht ik verder op ‘afvallen’ en kwam bij het Voedingscentrum uit. Ook zij gaven een voorbeeldmenu en het kwartje viel: je moet van alle voedingsstoffen genoeg innemen om in balans te zijn. Eerst tekorten aanvullen en dan ga je afvallen… geloof het zelf!<br />
Maar misschien hadden ze toch gelijk, de deskundigen. Ik had in de loop der jaren zo mijn eigen ‘dieet’ samengesteld en at altijd hetzelfde eenzijdige riedeltje. Een half bakje yoghurt voor het ontbijt, hongeren tot mijn eerste bak koffie, knarsetanden tot de lunch van twee karige boterhammen en dan maar hopen dat ik om 4 uur geen vreetbui kreeg. Om me daarvoor te belonen begon ik tijdens het koken al vast aan een glaasje wijn, bij mijn eten schonk ik dat bij en na afloop nog even een kontje toe… Al met al draaide ik er aardig wat flessen Cabernet Sauvignon door en die kwam ik in de lijstjes van Modifast en Voedingscentrum niet tegen...<br />
<br />
Ik heb diezelfde dag nog mijn eetpatroon drastisch omgegooid. Ik start nu ’s morgens braaf met een verantwoord ontbijt, tijdens de lunch knaag ik me door een berg rauwkost heen en ’s avonds neem ik veel groente en weinig vlees. Oh ja, ik heb mijn 350 cc wijnglas ingeruild voor een portglaasje en uiteraard blijf ik sporten. <br />
En wonder oh wonder, na 5 weken begint het vet te slinken. Mijn gezicht, hals en boezem zijn niet meer zo opgeblazen, het vet op mijn rug en armen is weg en mijn benen steken weer royaal in mijn vertrouwde jeans. Nu die buik nog…<br />
<div>
<br />
<span style="background-color: #fcffee; color: #222222; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15.399998664856px; line-height: 17.9666652679443px;">© Monique Hordijk 23-04-2015</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-24327650551328611982015-04-13T02:28:00.001-07:002015-04-13T02:37:37.365-07:00No Kidding held<div class="MsoNormalCxSpFirst">
Ik zag een
reclamespotje van No Kidding Stop Kindermishandeling! op tv en ik was diep
geroerd. Ja, ik wil ook een No Kidding held zijn! <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Op hun
website zag ik dat ze als organisatie geen directe hulpverlening bieden, maar
dat ze zich meer bezighouden op het vlak van bewustwording en aandacht voor kindermishandeling.
Hun motto: iedere omstander kan iets betekenen voor een kind dat wordt
mishandeld. Ik zocht verder en even later vond ik een officiële vacature voor
vrijwilligers die bezoeken tussen ouder(s) en kind willen begeleiden. Heftig,
maar zinvol – zou ik reageren?</div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Mijn
kinderen waren minder enthousiast: ‘Mam, daar kan jij helemaal niet tegen.’ <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Toegegeven,
ik ben erg gevoelig en mijn emoties zijn vaker, heftiger en langer uit balans
dan bij een ander. Maar juist daardoor voel ik de nood van een ander en wil ik
helpen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Ik kan me
een voorval herinneren waarin naast me in een restaurant een kind werd
afgebekt, afgezeikt en afgekraakt door zijn (vermoedelijke) vader. Pa zat om
11.00 uur aan het bier en broertje en zusje dronken ineengedoken van hun cola.
Het jongetje vroeg schuchter om het bierdopje omdat hij deze spaarde, en dat
veroorzaakte een immense tirade van pa. Het hele restaurant keek beschaamd toe,
blikken werden gewisseld, mijn kinderen krompen ineen, maar niemand deed wat. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Pa ging
lustig door met zijn scheldgeweld en liet geen spaan heel van het jongetje. Ik
was woest, maar durfde de confrontatie met hem niet aan te gaan. Niets doen was
ook geen optie… <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
In een
opwelling pakte ik toen de dopjes van onze flesjes en liep ik met knikkende knieën
naar het kind. Ik negeerde pa, sloeg een arm om de jongen, legde de dopjes voor
hem neer en zei zacht in zijn oor: ‘Je bent een goed kind. Niet vergeten, je
bent een goed kind!’ <o:p></o:p></div>
We
vertrokken gehaast en buiten heb ik staan huilen. Het voorval heeft me nog
weken bezig gehouden en nu weer giert de frustratie door mijn lijf.<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
Ik ben geen
held, no kidding, maar ik hoop alleen dat ik toen íets heb kunnen doen voor dat
kind. <o:p></o:p><br />
<br />
<div class="MsoNormalCxSpFirst">
© Monique
Hordijk 13-04-2015<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8691314054635630519.post-27906394591146041252015-04-13T02:21:00.001-07:002015-04-16T03:20:37.331-07:00Levensmoe<span style="font-family: inherit;">‘Hi mam.’</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Haar moeder reageerde nauwelijks op de begroeting. Ze richtte slechts haar hoofd iets op, een doffe blik in haar ogen. Haar gezicht was opgeblazen, alsof ze vocht vast hield. De huid dik, bleek en zacht </span>–<span style="font-family: inherit;"> als gerezen deeg. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">‘Hoe voel je je?’ Ze ging naast haar moeder zitten en omsloot de magere hand met haar eigen warme handen. De knokige vingers waren verdikt bij de gewrichten, de aders vormden blauwe koorden onder de perkamenten huid. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">Haar moeder sloeg mismoedig haar ogen neer. Ze antwoordde niet maar slaakte slechts een zucht en maakte een minuscuul gebaar met haar hoofd. Ze was het stadium van frustratie, opstandigheid en verdriet voorbij. </span><span style="font-family: inherit;">Haar moeder zat te wachten op de dood. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">‘Liever vandaag nog dan morgen,' grapte ze als ze de moed had. Maar het was alles behalve een grap. Ze was niet ziek of terminaal, gelukkig – of juist niet? Haar moeder was levensmoe. Omstanders begrepen er niks van: ze heeft jou, haar kleinkinderen, ze is helder van geest... wat wil een mens nog meer?</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Veel, haar moeder wilde nog veel meer. Weg met de pijn, de ongemakken, de gêne en het verraad van een lichaam dat langzaam uiteen valt. Ze wilde energie voor actie, moed voor inspanning en lust voor een beetje leven. Maar het vuur in haar hart was gedoofd, haar enthousiasme weggesijpeld en opgedroogd – net als haar levenssappen. Inwendig was haar moeder al gestorven. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">De discussie over het recht op hulp bij zelfdoding was die week in alle hevigheid losgebarsten. Ze moest er niet aan denken om haar moeder te verliezen, maar hoe zelfzuchtig was dat? Kon je dit nog een menswaardig leven noemen? Wat ís kwaliteit van leven op deze leeftijd, wat is humáán? Ze had er slapeloze nachten van – en haar moeder ook. De verpleeghuisarts wilde geen actie ondernemen, maar levensbeëindiging was de enige actie waar haar moeder nog warm voor liep. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">‘Heb je nog wat gehoord van dokter V.?’</span><br />
<span style="font-family: inherit;">‘Nee mam…’ Ze kuste de koude, broze hand en legde deze behoedzaam tegen haar wang. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">Haar moeder boog iets opzij totdat hun hoofden elkaar raaketen. ‘Het komt goed, schat.’ </span><br />
<span style="font-family: inherit;">‘I know’.</span><br />
<div class="MsoNormalCxSpFirst">
<br /></div>
<div class="MsoNormalCxSpFirst">
© Monique
Hordijk 13-04-2015<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle">
<br /></div>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00718856771597944138noreply@blogger.com0